Vathis Square
She was rather tiny. In her 30’s, blond, beautiful, cute. But she seemed a bit lost… Our initial thoughts may sound like: “Oh, come on… She is a drug addict. What did she expect? It was her choice. She wants to live on the streets…. And if she didn’t, she would have entered a rehab programme…”
But please, let go of your prejudice, and listen to what she has to say…
“Maria” comes from Corfu, but she has not visited her island in years. It’s not that she doesn’t want to, but her family knows nothing about her current life. Yes, of course she has a family… The house is filled with her absence and the pain of two parents waiting for their daughter’s return, hoping that she is ok.
So what happened?
Few personal problems, trusting the wrong person, ending up vulnerable and disillusioned. All of these led to her drug use. And now, alone during the holidays, spending her days on the streets, not being able to distinguish one day from another… She didn’t ask for anything. We were the ones to approach her. She had neither a sleeping bag, nor warm clothes. We offered her what she needed. Her face changed, we saw a big smile coming up. “Maria’s” expression was all we needed to understand that she had accepted us and that a new relationship of trust had just started.
We met her many more times during our “Merry Streetmas” campaign. She was more relaxed and approachable. She was becoming happier… The future lies ahead of her… and we will be there when she is ready to take the necessary steps towards “light”…
Pedion Areos
“Athina” was there. She was actually solving mathematical equations. She is a smart girl but she is a drug addict. Before we rush into judging her, let’s take some time to consider the events of her life.
She grew up in a family with an alcoholic father. Her mother abandoned him, trying to make a living working at bars and nightclubs. “Athina” grew up literally by herself. She never received any love, care or compassion. She was blaming her father for years. When she finally went to find him, she couldn’t bear it and she left him again. Her father is now in a mental institution. “Athina” is left alone to face her guilt, as well as her mother’s bad behavior. The unbearable weight of what would have been different if “Athina” hadn’t left her father and had stayed on. Her only mistake was that she did not choose the family she was born into.
She talked to us. Eventually she opened up and during an emotional outburst, as she was sobbing, she put her arms around us. She asked us to meet her again…the journey begins…
Homeless Shelter
Mr “Aris” seemed exhausted. In his nineties, with a kind, serene face and a slow walk. He could be anyone’s grandfather. I could easily imagine him, sitting by the fireplace during a cold winter night, telling us stories …
Unfortunately, the reality is far from such depiction. Mr. “Aris” lives in a shelter with no comforts nor luxuries. Just a roof above his head and a bathroom. He has to cater for everything else. Whenever he was around, he always carried a big smile and he never asked for anything.
We started to chat with him over a hot cup of tea… warming him up with a cosy chat and genuine interest. He then asked hesitantly for some things. He didn’t want anything special, just a bar of soap for his personal hygiene and some clothes. When we returned to the shelter along with his goodies, we saw this old man turning into a child. His joy was enough to fill our hearts.
Before you judge, Listen.
Before you walk by, Think.
Before you act, Ask
Marilou Stefanou
Sociologist
Πλατεία Βάθη
Ήταν μια πολύ μικροκαμωμένη κοπέλα. Γύρω στα 30. Ξανθιά, όμορφη, γλυκιά. Φαινόταν λίγο χαμένη. Οι συνηθισμένες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μας είναι κάπως έτσι… «Έλα τώρα… αφού κάνει χρήση ναρκωτικών. Τι περίμενε? Επιλογή της ήταν… μάλλον θέλει και βρίσκεται στο δρόμο… αν δεν ήθελε θα σταμάταγε…θα πήγαινε σε πρόγραμμα απεξάρτησης…»
Μα δες πίσω από την αρχική σου σκέψη…. Άκου αυτό που θα σου πει…
Η “Μαρία” κατάγεται από την Κέρκυρα, αλλά έχει να την επισκεφθεί χρόνια. Όχι πως δε θέλει. Η οικογένειά της δε γνωρίζει τίποτα για τη σημερινή ζωή της. Ναι, προφανώς έχει οικογένεια… Το σπίτι όμως άδειο χωρίς την παρουσία της αλλά γεμάτο πόνο από δύο γονείς που περιμένουν την κόρη τους να επιστρέψει, ελπίζοντας ότι είναι καλά.
Τι συνέβη λοιπόν?
Κάποια δικά της προβλήματα, λίγη εμπιστοσύνη σε κάποιο λάθος άνθρωπο, η ευαλωτότητά της… και κάπου μέσα σε όλα αυτά προέκυψε η χρήση ναρκωτικών. Η οικογένειά της δεν ήταν μαζί της στις γιορτές. Εκείνη μόνη στο Δρόμο, με τις μέρες να περνούν χωρίς διαφορά, χωρίς αλλαγές. Δε ζήτησε τίποτα. Την πλησιάσαμε εμείς. Δεν είχε sleeping bag, τα ρούχα της λεπτά, δεν την προστάτευαν από το κρύο. Της δόθηκαν αυτά που χρειαζόταν. Η όψη της “Μαρίας” άλλαξε… Ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Ένα βλέμμα της ήταν αρκετό για να καταλάβουμε ότι μας είχε αποδεχτεί κι ότι αυτή ήταν η αρχή μιας σχέσης εμπιστοσύνης.
Την είδαμε ξανά πολλές φορές κατά τη διάρκεια της δράσης. Όλο και πιο δεκτική. Όλο και πιο χαμογελαστή… Το μέλλον είναι μπροστά της… κι εμείς εκεί όταν θα είναι έτοιμη να κάνει τα βήματα προς το φώς…
Πεδίον του Άρεως
Η “Αθηνά” βρισκόταν εκεί… Έλυνε μαθηματικές εξισώσεις. Είναι έξυπνη κοπέλα. Αλλά κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών. Πριν όμως αρχίζεις να βγάζεις τα συμπεράσματά σου, αφιέρωσε λίγο χρόνο στις λεπτομέρειες…
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν αλκοολικός. H μητέρα της τον εγκατέλειψε, ενώ παράλληλα εργαζόταν σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα. H “Αθηνά” μεγάλωσε μόνη. Δεν πήρε αγάπη, φροντίδα ή νοιάξιμο. Κατηγορούσε τον πατέρα της για χρόνια ώς που πήγε και τον βρήκε. Αλλά δεν άντεξε κι έφυγε… Ο πατέρας της τώρα βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική. Κι εκείνη έμεινε μόνη να αντιμετωπίσει τις ενοχές της, την άσχημη συμπεριφορά της μητέρας της, το ασήκωτο βάρος του τι θα είχε γίνει αν είχε μείνει μαζί του… Το μόνο λάθος της “Αθηνάς” ήταν ότι δεν επέλεξε την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε.
Μας μίλησε. Μας ανοίχτηκε, και σε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, ανάμεσα σε λυγμούς, μας αγκάλιασε…. και ζήτησε να μας ξαναδεί….Το ταξίδι αρχίζει…
Ξενώνας αστέγων
Ο Κος “Άρης” φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος. Γύρω στα 90, με καλοσυνάτο πρόσωπο και αργό βήμα. θα μπορούσε να είναι ο παππούς μας. Μπορώ εύκολα να τον φανταστώ δίπλα στο τζάκι ένα χειμωνιάτικο κρύο βράδυ να μας λέει ιστορίες . Αλλά η πραγματικότητα διαφέρει.
Ο καλοσυνάτος γεράκος βρίσκεται σε ένα ξενώνα, με μόνες παροχές στέγη και μπάνιο…. Για τα υπόλοιπα πρέπει να ανησυχεί εκείνος. Κάθε φορά ερχόταν απλά με το χαμόγελό του, δε ζητούσε κάτι. Εμείς απλά προσφέραμε τσάι και ζεστασιά μέσα από τη συζήτηση. Κάποια στιγμή εξέφρασε δειλά την ανάγκη του για κάποια πράγματα. Δε ζήτησε κάτι υπερβολικό. Σαπούνι για να πλένεται και λίγα ρούχα. Όταν τα πήγαμε στον ξενώνα, είναι δύσκολο να περιγράψω πως ένιωσα όταν είδα ένα γερασμένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε παιδάκι. Ήταν τέτοια η χαρά του, που έφτασε για να γεμίσει τις καρδιές όλων μας…
Πριν κρίνεις, άκου.
Πριν προσπεράσεις, σκέψου.
Πριν δράσεις, ρώτα!
Μαριλού Στεφάνου
Κοινωνιολόγος
