“This could never happen to me, this is something that happens to the others…” How many times haven’t we heard, said or thought something similar? But, who are these “others” that we refer to? How different was the course of their life compared to someone’s from your close social circle?
CK… is a Greek national and until a few years ago, she worked in a number of private schools in Thessaloniki, as a Literature teacher. After a number of challenges she encountered with the governing body of teacher accreditation and employment, X, a (city of) Kavala native, ended up unemployed and “lives” In Athens. “Lives”, is a slight exaggeration … Although it took her a while to admit it, her “home” is the summer pavilion at a central park of Athens.
CK … is single and has no children. She has a sister though, who lives in a provincial town and whom she contacts frequently. CK… is friendly, very talkative and has strong political views. She often talks about various social issues. Her constant attempts to maintain a sense of dignity and normality in her life are truly admirable. Until recently, she wasn’t even admitting nor revealing the fact that she was homeless, to the point of reassuring us that she has a home and sharing with us her address details. She is always very well presented, although it is evident that she is very tired and somehow exhausted.
Few weeks ago, and without any discussion or pressure from our side, CK… started making requests for assistance asking mainly for clothes and books.
Along with CK… we meet AP..., her “roommate” in the summer gazebo. AP…, was a cook for many years in ships and hotels. As soon as the crisis hit and due to the fact that he didn’t have a degree, he was one of the first ones affected and ended up unemployed and homeless. AP… is always polite and positive towards us, despite being introvert nature and very shy. For quite some time, he also did not open up, but lately he seems to feel more comfortable revealing his thoughts and agonies to us. Although he was originally reluctant to make any requests, he is asking, from time to time, clothes and stationery, as he enjoys writing.
It is a true blessing for us to be able, through our weekly visits in the area, to offer support and compassion to these people, always handed out with respect and dignity.«Αυτά συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους, όχι σε μένα»…
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, πει ή σκεφτεί κάτι παρόμοιο; Τελικά, ποιοί είναι αυτοί οι «άλλοι άνθρωποι»; Πόσο μακρυά μας είναι;
Η ΧΚ. δούλευε πριν από μερικά χρόνια σαν εκπαιδευτικός σε ιδιωτικά σχολεία στη Θεσσαλονίκη. Μετά από ταλαιπωρίες και επιπλοκές που αντιμετώπισε με τον ΑΣΕΠ, η Καβαλιώτισσα φιλόλογος είναι τώρα άνεργη και «κατοικεί» πλέον στην Αθήνα.
«Κατοικεί»… Αν και της πήρε καιρό να το παραδεχτεί, η «κατοικία» της είναι στο θερινό κιόσκι κεντρικού πάρκου της Αθήνας.
Η ΧΚ. είναι ανύπαντρη και δεν έχει παιδιά, έχει όμως μία αδερφή που ζει σε κάποια πόλη της επαρχίας και προσπαθούν να βλέπονται συχνά. Είναι φιλική, πολύ ομιλητική και έχει έντονη πολιτική άποψη, ενώ πολύ συχνά μας μιλάει για διάφορα κοινωνικά θέματα. Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθειά της να νιώσει ότι διατηρεί την αξιοπρέπειά της∙ μέχρι πρότινος δεν ήθελε να μας αποκαλύψει ότι είναι άστεγη, μας ανέφερε ότι έχει σπίτι, δίνοντάς μας λεπτομέρειες, ακόμα και διεύθυνση. Είναι πάντα πολύ φροντισμένη και μακιγιαρισμένη, παρότι φαίνεται ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη και είναι εμφανής η κούρασή της.
Εδώ και λίγο καιρό, άρχισε να κάνει αιτήματα βοήθειας που αφορούν κυρίως σε ρούχα και βιβλία.
Μαζί με τη ΧΚ. συναντάμε τον ΑΠ., «συγκάτοικό» της στο θερινό κιόσκι. Ο ΑΠ.ήταν μάγειρας για πολλά χρόνια σε πλοία και ξενοδοχεία. Με την κρίση και λόγω έλλειψης πτυχίου, ήταν από τους πρώτους στο επάγγελμα που έμεινε άνεργος και κατόπιν κατέληξε άστεγος. Ο ΑΠ. είναι πάντα ευγενικός και θετικός απέναντί μας, παρότι είναι ιδιαίτερα κλειστός και λιγομίλητος. Για αρκετό καιρό και εκείνος δεν ανοιγόταν ιδιαίτερα… τελευταία φαίνεται να νιώθει πιο άνετα να μας μιλήσει. Ενώ ήταν πολύ διστακτικός στο να μας κάνει κάποιο αίτημα, πλέον, ανά διαστήματα, μας ζητάει κυρίως ρούχα και γραφική ύλη, καθώς του αρέσει να γράφει λογοτεχνικά κείμενα.
Είναι ευλογία για εμάς στην EMFASIS να μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτούς τους συνανθρώπους μας, πάντα με σεβασμό, λίγη στήριξη και ανθρωπιά, μέσα από την εβδομαδιαία παρουσία μας στο χώρο τους.
Συνεχίζουμε την ψυχολογική και ανθρωπιστική στήριξη και των δύο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρούμε λύσεις στις ανάγκες τους που θα τους επιτρέψουν να σταθούν στα πόδια τους και να βρουν το κουράγιο να παλέψουν για μια καλύτερη ευκαιρία ζωής.
