During the Merry Streetmas campaign, six days were dedicated to the working children who work in the center of Athens.
The majority is between 6-12 years old. We have been trying to build a relationship with them for over a year now. What would be more normal than for them to spend a joyful school holiday break, without any burdens, with happy thoughts focused only on the gifts beautifully wrapped under the Christmas tree. Unfortunately, the harsh reality has nothing normal… these children do not attend school; they are on the streets every day working up to seven-hour shifts with no happy festive thoughts.
They belong to a minority group called “Rom” and they are either Greek citizens or citizens of other Balkan countries. In the vast majority of such cases, their families face serious socio-economic adversities. Every time we meet with them, the children insist that we spend time together. We are delighted to offer them a brief careless break before the head of their group gets up (in most cases the eldest child), giving the signal it is high time that they return to work.
Through beautifully coloured drawings featuring princes and princesses, couples in love and happy families they attempt to share their dreams with us. Some 10 year olds are trying their beset to write their names, desperately seeking for a written depiction of their identity. They are observing perplexed the rulers and rubbers that they hold for the first time, wondering what they are used for…
We hold a big surprise for them, a puppet show, especially for them! Their eyes full of joy, wonder and disbelief. As they are given breakfast, they whisper back the most heartfelt thanks and we are overwhelmed with emotion.
We share stories about Santa Claus and help them to scribble some words in a letter addressed to him. We read out. 
They ask just what any child would, such as bicycles and toys… but they also ask for wings so that they can fly far away. We offer them small gifts with sketchbooks, crayons and play dough, we don’t want them to stop drawing, we need to keep the hope alive.
They reciprocate in a unique way. They welcome us to their neighborhood. They showed us where they live, where they play. It is so evident now that they ask us to go to them, so that together we can turn the streets into a safe environment, where everyone is accepted unconditionally, with freedom of expression and a right to claim their undeniable rights.
Aimilia Kallitsounaki
Psychologist
Έξι μέρες από τη χειμερινή δράση της Emfasis ήταν αφιερωμένες στα εργαζόμενα παιδιά του κέντρου της Αθήνας.
Πρόκειται για παιδιά μέσης παιδικής ηλικίας. Τα γνωρίζουμε μέσω της δουλειάς μας του street work ανηλίκων εδώ και 1 χρόνο περίπου.
Το φυσιολογικό θα ήταν την περίοδο των Χριστουγέννων να περνούν τις διακοπές τους ξέγνοιαστα, χαρούμενα που θα ξεκουραστούν χωρίς σχολείο για λίγες μέρες, ανυπομονώντας να ανοίξουν τα δώρα που είναι εδώ και μέρες κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η πραγματικότητα δεν έχει τίποτα το φυσιολογικό. Τα παιδιά αυτά δεν είναι ξέγνοιαστα, δεν πηγαίνουν καν σχολείο και δεν τους περιμένουν δώρα στο δέντρο. Βρίσκονται καθημερινά στο δρόμο κι εργάζονται μέχρι κι επτά ώρες την ημέρα. Είναι παιδιά Ρομ καταγωγής από την Ελλάδα και από άλλες Βαλκανικές χώρες, με οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα.
Κάθε φορά που τα συναντάμε, μας ζητούν επίμονα να μείνουμε μαζί τους. Κι εμείς προσπαθούμε να τους προσφέρουμε ένα σύντομο διάλειμμα ανεμελιάς, μέχρι ο μεγαλύτερος της ομάδας να σηκωθεί, υποδηλώνοντας ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στη δουλειά. Με ζωγραφιές και πολύχρωμα όμορφα σχέδια που απεικονίζουν πριγκίπισσες και ζευγάρια ερωτευμένα, οικογένειες μέσα σ´ένα ζεστό σπιτικό περιβάλλον, μας περιγράφουν τα όνειρά τους. Δεκάχρονα παιδιά, πασχίζουν να μάθουν να γράψουν το όνομά τους, διψούν για μια γραπτή απεικόνιση της ταυτότητάς τους. Κοιτούν τους χάρακες και τις γόμες περίεργα, για τα περισσότερα είναι κάτι που πιάνουν για πρώτη φορά στα χέρια τους… αναρωτιούνται σε τι να χρησιμεύουν… Τους έχουμε μια έκπληξη… ένα κουκλοθέατρο και μια παράσταση μόνο για αυτά. Στα μάτια τους αποτυπώνονται συναισθήματα χαράς, έκπληξης και απορίας.
Λίγο αργότερα, τους προσφέρουμε πρωινό. Τα ακούμε να ψιθυρίζουν “ευχαριστώ» και κατακλυζόμαστε από συγκίνηση. Μιλάμε όλοι μαζί για τον Άγιο Βασίλη… τους βοηθάμε να γράψουν μερικές λέξεις στο γράμμα που θέλουν να του στείλουν. Τα διαβάζουμε… ζητούν ότι θα ζήταγε ένα παιδί… ποδήλατα, παιχνίδια…Ζητούν όμως και φτερά για να πετάξουν σε χώρες μακρινές.
Τους χαρίζουμε μικρά δωράκια, μπλοκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους, μολύβια και πλαστελίνες, γιατί θέλουμε να συνεχίσουν να αποτυπώνουν την ελπίδα ότι μπορούν να ξαναγίνουν παιδιά.
Και μας δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους με ένα μοναδικό αντάλλαγμα. Μας δέχονται στη γειτονιά τους, μας δείχνουν που παίζουν, που μένουν. Είναι ολοφάνερο ότι μας ζήτησαν να πάμε εμείς σε αυτά και μαζί να κάνουμε το δρόμο ένα πεδίο ασφάλειας, ένα χώρο που τα εργαζόμενα παιδιά θα γίνονται αποδεχτά άνευ όρων, και θα μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα το δικαίωμά τους να διεκδικούν μια ζωή με αθωότητα, σχολείο, παιχνίδι κι ότι αποτελεί απαράβατο δικαίωμα των παιδιών όλου του κόσμου.
Αιμιλία Καλλιτσουνάκη
Ψυχολόγος
